نو (نیمایی) | شعر هیأت

شعر نیمایی به قالبی گفته می‌شود که از وزن عروضی برخوردار است اما مصراع‌ها از نظر امتداد محدودیتی ندارند. به عبارت دیگر در قالب نیمایی الزامی به برابری مصراع‌ها در کار نیست. در این گونه شعرها، ضرورتی برای به کارگیری قافیه نیست و جای معینی در قالب ندارد بلکه شاعر مختار است که هرکجا صلاح دانست از نیروی موسیقایی قافیه بهره ببرد. این نوع شعر به نام نیما یوشیج در ادبیات فارسی به یادگار مانده است.

ای شهید بی‌گناه
ای شهید مشهد چراغ

محمود حبیبی کسبی

نو (نیمایی)

کربلا
شهر قصه‌های دور نیست

علی داودی

نو (نیمایی)

هرکس بمیرد پیش‌تر از مرگ
دیگر خیالش از دمِ جان‌کندنش تخت است

محمدرضا ترکی

نو (نیمایی)

با ریگ‌های رهگذر باد
در خیمه‌های خسته بخوانید

قیصر امین‌پور

محمد(ص) در شعر فارسی

نو (نیمایی)

بوسه بر قبر پیمبر ممنوع؟!
بوسه بر پنجۀ شیطان مشروع؟!

سیدحسن حسینی

هم‌صدا با حلق اسماعیل

نو (نیمایی)

پرواز بی‌کرانه کشتی‌ها
در ارتفاع ابر تماشایی‌ست

قیصر امین‌پور

آینه‌های ناگهان

نو (نیمایی)

مرگ بر تازیانه‌ها
تازیانه‌های بی‌امان، به گرده‌های بی‌گناه بردگان

محمدمهدی سیار

رودخوانی

نو (نیمایی)

ای بهانۀ عزیز!
فرصت دوباره‌ام!

سیدمهدی موسوی

سفرنامه با صاد

نو (نیمایی)

پر کشیده‌ام، چه خوب!
می‌پرم به این‌طرف، به آن‌ طرف

سیدمهدی موسوی

سفرنامه با صاد

نو (نیمایی)

دشت
گام‌های جابر و عطیّه را

سیدمهدی موسوی

سفرنامه با صاد

نو (نیمایی)

فرق مادر شهید
با تمام مادران دیگر زمین

مریم سقلاطونی

بادها از جنوب می‌آیند

نو (نیمایی)

راه می‌رود
سرفه می‌کند

مریم سقلاطونی

بادها از جنوب می‌آیند

نو (نیمایی)

حقوق بی‌بشر

ذلیل شد امیری‌اش، صغیر شد کبیری‌اش
شکسته شد توهّمِ شکست‌ناپذیری‌اش

صفوفشان دو دسته شد، عنانشان گسسته شد
فسونشان فسانه شد، طلسمشان شکسته شد

تمام شد دوبار در زمین فساد کردنش
لَتُفسِدَنَّ مَرَّتَینِ فِی البِلاد کردنش

تو سرزمین قبله‌ای، اقامه کن نماز را
بی‌آبرو کن این جماعت قمارباز را

تمام آیه‌های سرخ فتح را مرور کن
زمین به ارث می‌رسد، نگاه در زبور کن

تو نقطۀ تلاقی چهارسوی عالمی
و جُرم تو همین‌که ایستاده‌ای و محکمی

چه نقشه‌ها برای تو کشیده‌اند گرگ‌ها
چه خواب‌ها، چه خواب‌ها که دیده‌اند گرگ‌ها

چه شاخه‌ها تبر شود، چه زیرها زبَر شود
که سازمان بی‌ملل حقوق بی‌بشر شود!

دوباره از خیانت سران خودفروخته
هزار سرو لِه شد و هزار غنچه سوخته

سکوت‌های بی‌شرف، قنوت‌های بی‌هدف
منافقان میان حقّ و باطل‌اند بی‌طرف

درنگ شو! به سوز سینه اهلُ بَیت را بخوان
شتاب کن، وَ ما رَمَیتَ إذ رَمَیت را بخوان

قیام آدمیّت و خروش دینی است این
صدای پای زئران اربعینی است این

ورای این حصارها و سیمِ خاردارها
طلوع می‌رسد، شکوفه می‌کند بهارها

به دوست خنده می‌زند، به دشمن اخم می‌کند
طبیبمان می‌آید و علاج زخم می‌کند

یگانه راز رَستن و نجات چیست عاقبت؟
به عصر کربلا قسم، مقاومت مقاومت

مهدی جهاندار

فتح نزدیک است وقتی مرد میدان حمزه باشد
خصم خاموش است وقتی شیر غرّان حمزه باشد

نغمه مستشارنظامی

بعد از این‌که دفن شد آن شب پیمبر در سکوت
سُست شد ایمان مردم، مُرد باور در سکوت

رضا خورشیدی‌فرد

ماییم و شکوهِ نصر ان‌شاء‌الله
قدس است و شکستِ حصر ان‌شاء‌الله

سیدمحمدجواد شرافت

همان قاتل که ویران ساخت اردوگاه قانا را
همان غاصب که خونین کرد «صبرا و شتیلا» را

سیدمحمدرضا یعقوبی‌آل

گشوده باغِ تاریخ از گلِ عبرت، بسی دفتر
که هر برگ از تبِ خجلت، رُخی دارد چو شبنم، تر

جواد محمدزمانی

ذلیل شد امیری‌اش، صغیر شد کبیری‌اش
شکسته شد توهّمِ شکست‌ناپذیری‌اش

مهدی جهاندار

به دست غیر مبادا امیدواری ما
نیامده‌ست به جز ما کسی به یاری ما

میلاد عرفان‌پور

چرا چو خاک چنین صاف و ساده باید مرد؟
و مثل سایه به خاک اوفتاده باید مرد؟

محمدعلی مجاهدی

درخت، جلوۀ هموارۀ بهاران بود
اگرچه هر برگش قصۀ زمستان بود

محمدجواد شاهمرادی

و خانه‌ها، همه، هر جا، خراب خواهد شد
در آسمان و زمین، انقلاب خواهد شد

مرتضی امیری‌اسفندقه

ای همه هستی ز تو پیدا شده
خاک ضعیف از تو توانا شده...

نظامی گنجوی

در هيچ پرده نيست، نباشد نوای تو
عالم پر است از تو و خالی‌ست جای تو

صائب تبریزی

هنرهیات

جامع محتوایی

جامعه ایمانی مشعر

هیات تی‌وی