امام مجتبی(علیه‌السلام) هر زمان به در مسجد می‌رسيد سر مبارکش را بالا می‌گرفت و به پيشگاه خدا عرضه می‌داشت:
خدايا! ميهمان تو به آستانت آمده. ای خدای نيكی‌بخش! گنهكاری به درگاهت رو آورده، ای کريم! با زيبايی‌های فضل و کرمت از گناهانم درگذر.

آن حضرت از نماز صبح که فراغت می‌يافت هرچند به انجام اموری می‌پرداخت، ولی تا طلوع خورشيد، سخن نمی‌گفت.

از امام محمد باقر(عليه‌السلام) روايت شده که فرمود:
امام مجتبی(عليه‌السلام) فرمود: شرم دارم، خدا را ديدار کنم و پياده به زيارت خانه‌اش نرفته باشم، از اين رو، وی بيست بار پياده از مدينه رهسپار مكه شد. (۱)

راوی می‌گوید: در راه مكه او را ديدم پياده حرکت می‌کرد و در آن مسير هرکس امام را مشاهده می‌‌کرد به احترامش از مرکب خود پياده می‌شد و پای پياده راه می‌پيمود. حتی سعد بن ابی وقاص را ديدم به احترام او پياده حرکت می‌کرد. (۲)

_{ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
۱. پیشوایان هدایت، ج۴ (سبط اکبر حضرت امام حسن مجتبی علیه‌السلام)، ص۴۳؛ به نقل از مناقب ۳ /۱۸۰، بحار ۴۳ /۳۳۹.
۲. همان، ص۴۰؛ به نقل از الحسن المجتبی ۱۳۹ به نقل از مناقب ۲/۱۴۸.}