سعدی شیرازی

مشرف‌الدین مصلح بن عبدالله شیرازی متخلص به «سعدی» در سال ۶۰۶ ه.ق در شیراز چشم به جهان گشود.
وی به عنوان شاعر و نویسندهٔ بزرگ قرن هفتم شناخته شده و به عنوان یکی از رکن‌های اصلی ادبیات فارسی محسوب می‌شود.او را به «استاد سخن» و «شیخ اجل»...لقب نهاده‌اند. وی در جوانی به مدرسهٔ نظامیهٔ بغداد رفت و به تحصیل ادب و تفسیر و فقه و کلام و حکمت پرداخت و سپس به شام و مراکش و حبشه و حجاز سفر کرد و پس از بازگشت به شیراز، به تألیف شاهکارهای خود دست زد. او از ابن‌جوزی و عبدالقادر گیلانی بهره‌های فراوان برد و سعدی در میانسالی با مولوی، امیرخسرو دهلوی و همام تبریزی ملاقات داشته است.وی در سال ۶۹۰ در شیراز درگذشت و در آنجا به خاک سپرده شد. از آثار او می‌توان به «دیوان اشعار»، «بوستان»، «گلستان»، «مواعظ» اشاره کرد.

گاه‌گاهی که به درگاه کریمی می‌روم
راه می‌پویم نه با پا، بلکه با سر، بیشتر

زیر دِین چارده معصومم اما گردنم
زیر دِین حضرت موسَی‌بن‌جعفر بیشتر

گردنم در زیر دِین آن امامی هست که
داده در ایران ما طوبای او بر، بیشتر

آن امامی که «فداکِ» گفتنش رو به قم است
با سلامش می‌کند قم را معطر بیشتر

قم همان شهری که هم یک ماه دارد بر زمین
همچنین از آسمان دارد چل اختر بیشتر

قصد این بار قصیده از برادر گفتن است
ورنه می‌گفتم از این معصومه‌ خواهر بیشتر

من برایش مصرعی می‌گویم و رد می‌شوم
لطف باباهاست معمولاً به دختر بیشتر

عازم مشهد شدم تا با تو درد دل کنم
بودنم را می‌کنم این‌گونه باور بیشتر

مرقدت ضرب‌المثل‌های مرا تغییر داد
هرکه بامش بیش، برفش... نه! کبوتر، بیشتر

چار فصل مشهد از عطر گلاب آکنده است
این چنین یعنی سه فصل از شهر قمصر بیشتر

پیش تو شاه و گدا یکسان‌ترند از هر کجا
این حرم دیگر ندارد حرف کمتر، بیشتر

ای که راه انداختی امروز و فردای مرا!
چشم‌ بر راه تو هستم روز آخر بیشتر

از غلامان شما هم می‌شود دنیا گرفت
من نیازت دارم آقا روز محشر بیشتر

بر تمام اهل‌بیت خویش حسّاسی ولی
جان زهرا چون شنیدم که به مادر بیشتر...

بیشترهایی که گفتم از تو خیلی کمترند...

حسین رستمی

سعدی شیرازی

موسایی و صد جلوه به هر طور کنی هر جا گذری، حکایت از نور کنی

ای کلیم‌اللَّه تماشا کن کلام الله را بر فراز دست خورشیدِ ولایت، ماه را

چون سرو همیشه راست قامت بودی معنای شرافت و شهامت بودی

امشب تمام مُلک و مَلک در ترنم است چون موسم دمیدن خورشید هفتم است

باید به همان سال دهم برگردیم با بیعت در غدیر خم برگردیم

ما خانه ز غیر دوست پیراسته‌ایم از یُمن غدیر محفل آراسته‌ایم

زندگی جاری‌ست در سرود رودها شوق طلب زنده‌ست

خدایا! داد از این دل، داد از این دل که یک‌دم مو نگشتُم شاد از این دل

شبی نشستم و گفتم دو خط دعا بنویسم دعا به نیت دفع قضا بلا بنویسم

به گونۀ ماه نامت زبانزد آسمان‌ها بود

عاشق آن صخره‌هایم، ماه را هم دوست دارم کفش‌هایم کو؟ که من این راه را هم دوست دارم

از نو شکفت نرگس چشم‌انتظاری‌ام گل کرد خارخار شب بی‌قراری‌ام

موسایی و صد جلوه به هر طور کنی
هر جا گذری، حکایت از نور کنی

ای کلیم‌اللَّه تماشا کن کلام الله را
بر فراز دست خورشیدِ ولایت، ماه را

چون سرو همیشه راست قامت بودی
معنای شرافت و شهامت بودی

امشب تمام مُلک و مَلک در ترنم است
چون موسم دمیدن خورشید هفتم است

باید به همان سال دهم برگردیم
با بیعت در غدیر خم برگردیم

ما خانه ز غیر دوست پیراسته‌ایم
از یُمن غدیر محفل آراسته‌ایم

زندگی جاری‌ست
در سرود رودها شوق طلب زنده‌ست

خدایا! داد از این دل، داد از این دل
که یک‌دم مو نگشتُم شاد از این دل

شبی نشستم و گفتم دو خط دعا بنویسم
دعا به نیت دفع قضا بلا بنویسم

به گونۀ ماه
نامت زبانزد آسمان‌ها بود

عاشق آن صخره‌هایم، ماه را هم دوست دارم
کفش‌هایم کو؟ که من این راه را هم دوست دارم

از نو شکفت نرگس چشم‌انتظاری‌ام
گل کرد خارخار شب بی‌قراری‌ام