سعدی شیرازی

مشرف‌الدین مصلح بن عبدالله شیرازی متخلص به «سعدی» در سال ۶۰۶ ه.ق در شیراز چشم به جهان گشود.
وی به عنوان شاعر و نویسندهٔ بزرگ قرن هفتم شناخته شده و به عنوان یکی از رکن‌های اصلی ادبیات فارسی محسوب می‌شود.او را به «استاد سخن» و «شیخ اجل»...لقب نهاده‌اند. وی در جوانی به مدرسهٔ نظامیهٔ بغداد رفت و به تحصیل ادب و تفسیر و فقه و کلام و حکمت پرداخت و سپس به شام و مراکش و حبشه و حجاز سفر کرد و پس از بازگشت به شیراز، به تألیف شاهکارهای خود دست زد. او از ابن‌جوزی و عبدالقادر گیلانی بهره‌های فراوان برد و سعدی در میانسالی با مولوی، امیرخسرو دهلوی و همام تبریزی ملاقات داشته است.وی در سال ۶۹۰ در شیراز درگذشت و در آنجا به خاک سپرده شد. از آثار او می‌توان به «دیوان اشعار»، «بوستان»، «گلستان»، «مواعظ» اشاره کرد.

سعدی شیرازی

ای حریمت رشک جنّات النّعیم خطّ تو خطّ صراط‌المستقیم

ماه فرو ماند از جمال محمد سرو نباشد به اعتدال محمد

صد سوره در آیینۀ نامت پیداست تصویر کلیم در کلامت پیداست

آن شب زمین شکست و سراسر نیاز شد در زیر پای مرد خدا جانماز شد

رسیدی و پر و بال فرشته‌ها وا شد شب از کرانۀ هستی گذشت و فردا شد

هم‌نوا بود با چکاچک من غرّش آسمان و هوهوی باد

مدینه، بصره، کوفه، شام، حتی مکه خوابیده‌ست نشانی نیست از اسلام و هر چه هست پوسیده‌ست

کی رفته‌ای ز دل که تمنا کنم تو را کی بوده‌ای نهفته که پیدا کنم تو را

ای سرّ تو در سینۀ هر محرم راز پیوسته درِ رحمت تو بر همه باز

عالم همه خاک کربلا بایدمان پیوسته به لب، خدا خدا! بایدمان

خدا وقتی نخواهد، عمر دنیا سر نخواهد شد گلوی خشک صحرایی به باران تر نخواهد شد

همیشه در میان شادی و غم دوستت دارم چه شعبان‌المعظم، چه محرّم دوستت دارم

ای حریمت رشک جنّات النّعیم
خطّ تو خطّ صراط‌المستقیم

ماه فرو ماند از جمال محمد
سرو نباشد به اعتدال محمد

صد سوره در آیینۀ نامت پیداست
تصویر کلیم در کلامت پیداست

آن شب زمین شکست و سراسر نیاز شد
در زیر پای مرد خدا جانماز شد

رسیدی و پر و بال فرشته‌ها وا شد
شب از کرانۀ هستی گذشت و فردا شد

هم‌نوا بود با چکاچک من
غرّش آسمان و هوهوی باد

مدینه، بصره، کوفه، شام، حتی مکه خوابیده‌ست
نشانی نیست از اسلام و هر چه هست پوسیده‌ست

کی رفته‌ای ز دل که تمنا کنم تو را
کی بوده‌ای نهفته که پیدا کنم تو را

ای سرّ تو در سینۀ هر محرم راز
پیوسته درِ رحمت تو بر همه باز

عالم همه خاک کربلا بایدمان
پیوسته به لب، خدا خدا! بایدمان

خدا وقتی نخواهد، عمر دنیا سر نخواهد شد
گلوی خشک صحرایی به باران تر نخواهد شد

همیشه در میان شادی و غم دوستت دارم
چه شعبان‌المعظم، چه محرّم دوستت دارم