کسی نداشت آقاجون مثه تو دردِ مردم
می‌شد با اشک طفلی دلت پر از تلاطم
نون جو و نمک بود آقا طعامت اما
برا فقیرا بردی خرما و نون گندم

مرهم درد و غم‌ها، تو بودی هر جا
پناه بی‌کسا علی
بودی دست خدا و گره‌گشا و
اجابت دعا علی

شیعۀ واقعی، کی آروم می‌شینه
وقتی که دردایِ مردم رو می‌بینه