غبار خانه بروبید، عید میآید
ز کوچههاست که بوی شهید میآید
صدای دلکشی از دور، محملم را برد
دوباره رایحۀ جبهه‌ها دلم را برد
دوباره آینه از زیر خاک آوردند
هزار باغ گلِ سینه‌چاک آوردند
شراب نور دوباره به دست مستان است
بیا که پیکر خورشید، روی دستان است
کجا شهید بمیرد که پرپری بزنیم؟
بیا به مجلس ترحیم خود سری بزنیم
هنوز لشکر ده نذر سیدالشهداست
دوکوهه در تب پرواز حاج همتهاست
جبین آب از آن التهاب پُرچین است
هنوز ساحل والفجر هشت غمگین است
هنوز خاک شلمچه جنون به دل دارد
ز هجر آن همه خورشید خون به دل دارد
سخن بگوی طلائیه! باز دلتنگم
برای سجدۀ سرخ نماز، دلتنگم
خروش سینه‌زنان را، هویزه! می‌شنوی؟
صدای قاری قرآن ز نیزه می‌شنوی؟
تبسمی به من ای فکه! هر دو تنهاییم
چگونه بعدِ شهیدان خود، سر پاییم؟
پر از دعای کمیلی، پر از جنون، کارون!
کجاست منزل لیلی، جزیرۀ مجنون؟
تو ای شهید! که نامت خلاصۀ پاکی‌ست
چقدر پیرهن خاکی تو افلاکی‌ست
چقدر قمقمۀ خالیات، ادب دارد
هنوز نام اباالفضل، زیر لب دارد؟
به جان مادر محزون نشستهات، سوگند
به استخوان و پلاک شکستهات، سوگند
دلم ز هجر تو ای دوست! شعله‌ور شده بود
ز استخوان تو قلبم شکستهتر شده بود
اگر چه پیکرت از زیر خاک میآید
به پیشواز تو صد سینه‌چاک میآید