سلام بر حسین

سحر که چلچله‌ها بال شوق وا کردند
سفر به دشت دل‌انگیز لاله‌ها کردند

محمدجواد غفورزاده

امام حسین علیه‌السلام

قصیده

هر دل که سوز عشق تکانش نمی‌دهد
حق در حریم قرب، مکانش نمی‌دهد

محمدجواد غفورزاده

حضرت علی اکبر علیه‌السلام

غزل

عشق، سر در قدمِ ماست اگر بگذارند
عاشقان را سر سوداست اگر بگذارند

محمدجواد غفورزاده

شب عاشورا

دلا بكوش كه آیینۀ خدات كنند
به خود بیایی و از دیگران جدات كنند

محمدجواد غفورزاده

شعر تعلیمی

غزل

ای گردش چشمان تو سرچشمهٔ هستی
ما محو تو هستیم، تو حیران که هستی

محمدجواد غفورزاده

امام حسین علیه‌السلام

غزل

الا که نور و صفا آفتاب از تو گرفت
ستاره سرعت سِیْر و شتاب از تو گرفت

محمدجواد غفورزاده

حضرت علی اکبر علیه‌السلام

غزل‌مثنوی

مسافرم من و گم کرده کوکب اقبال
نه شوق بدرقه دارم، نه شور استقبال

محمدجواد غفورزاده

کاروان در کوفه

غزل‌مثنوی

الا که مقدم تو مژدۀ سعادت داشت
به خاک‌بوسی راهت فرشته عادت داشت

محمدجواد غفورزاده

حضرت زینب علیهاالسلام

قصیده

آمدی در جمع ما، ویرانه بوی گل گرفت
آمدی بام و در این خانه بوی گل گرفت

محمدجواد غفورزاده

حضرت رقیه علیهاالسلام

غزل

الا ای سرّ نی در نینوایت
سرت نازم، به سر دارم هوایت

محمدجواد غفورزاده

حضرت رقیه علیهاالسلام

غزل‌پیوسته

هفتاد و دو آیه تابناک افتاده‌ست
هفتاد و دو لاله سینه‌چاک افتاده‌ست

محمدجواد غفورزاده

یاران شهید

رباعی

روزی که حسین عشق را معنا کرد
صد پنجره رو به آسمان‌ها وا کرد

محمدجواد غفورزاده

امام حسین علیه‌السلام

رباعی

در دشت بلا که خاک از خون تَر بود
یک باغ پر از شکوفهٔ پرپر بود

محمدجواد غفورزاده

حضرت علی اصغر علیه‌السلام

رباعی

نسیم صبح بگو چشمهٔ گلاب كجاست
صفای آینه و روشنای آب كجاست

محمدجواد غفورزاده

حضرت رباب علیهاالسلام

قصیده

ای ماه من که چشم و چراغ نبوتی
ریحانهٔ بهشتی باغ نبوتی

محمدجواد غفورزاده

حضرت قاسم علیه‌السلام

غزل‌مثنوی

دلا! بسوز که هنگام اشک و آه شده‌ست
دو ماه، جامهٔ احرام ما، سیاه شده‌ست

محمدجواد غفورزاده

ورود کاروان به کربلا

غزل

حقوق بی‌بشر

ذلیل شد امیری‌اش، صغیر شد کبیری‌اش
شکسته شد توهّمِ شکست‌ناپذیری‌اش

صفوفشان دو دسته شد، عنانشان گسسته شد
فسونشان فسانه شد، طلسمشان شکسته شد

تمام شد دوبار در زمین فساد کردنش
لَتُفسِدَنَّ مَرَّتَینِ فِی البِلاد کردنش

تو سرزمین قبله‌ای، اقامه کن نماز را
بی‌آبرو کن این جماعت قمارباز را

تمام آیه‌های سرخ فتح را مرور کن
زمین به ارث می‌رسد، نگاه در زبور کن

تو نقطۀ تلاقی چهارسوی عالمی
و جُرم تو همین‌که ایستاده‌ای و محکمی

چه نقشه‌ها برای تو کشیده‌اند گرگ‌ها
چه خواب‌ها، چه خواب‌ها که دیده‌اند گرگ‌ها

چه شاخه‌ها تبر شود، چه زیرها زبَر شود
که سازمان بی‌ملل حقوق بی‌بشر شود!

دوباره از خیانت سران خودفروخته
هزار سرو لِه شد و هزار غنچه سوخته

سکوت‌های بی‌شرف، قنوت‌های بی‌هدف
منافقان میان حقّ و باطل‌اند بی‌طرف

درنگ شو! به سوز سینه اهلُ بَیت را بخوان
شتاب کن، وَ ما رَمَیتَ إذ رَمَیت را بخوان

قیام آدمیّت و خروش دینی است این
صدای پای زئران اربعینی است این

ورای این حصارها و سیمِ خاردارها
طلوع می‌رسد، شکوفه می‌کند بهارها

به دوست خنده می‌زند، به دشمن اخم می‌کند
طبیبمان می‌آید و علاج زخم می‌کند

یگانه راز رَستن و نجات چیست عاقبت؟
به عصر کربلا قسم، مقاومت مقاومت

مهدی جهاندار

فتح نزدیک است وقتی مرد میدان حمزه باشد
خصم خاموش است وقتی شیر غرّان حمزه باشد

نغمه مستشارنظامی

بعد از این‌که دفن شد آن شب پیمبر در سکوت
سُست شد ایمان مردم، مُرد باور در سکوت

رضا خورشیدی‌فرد

ماییم و شکوهِ نصر ان‌شاء‌الله
قدس است و شکستِ حصر ان‌شاء‌الله

سیدمحمدجواد شرافت

همان قاتل که ویران ساخت اردوگاه قانا را
همان غاصب که خونین کرد «صبرا و شتیلا» را

سیدمحمدرضا یعقوبی‌آل

گشوده باغِ تاریخ از گلِ عبرت، بسی دفتر
که هر برگ از تبِ خجلت، رُخی دارد چو شبنم، تر

جواد محمدزمانی

ذلیل شد امیری‌اش، صغیر شد کبیری‌اش
شکسته شد توهّمِ شکست‌ناپذیری‌اش

مهدی جهاندار

هنوز می‌شنوم هق‌هق صدایت را
صدای آن نفس درد آشنایت را

عباس شاه‌زیدی

عکس روی تو چو در آینۀ جام افتاد
عارف از خندۀ می در طمع خام افتاد

حافظ شیرازی

شعله باش اما چنین بر آشیان خود مزن
دود کن خود را ولی در دودمان خود مزن

میلاد عرفان‌پور

شگفتا کرامات ماهی تمام
چه ماهی که خورشید صبح است و شام

سیدمحمدجواد شرافت

همه هست آرزویم که ببینم از تو رویی
چه زیان تو را که من هم برسم به آرزویی

فصیح‌الزمان شیرازی

حقیقت مثل خورشید است در یک صبح بارانی
نمی‌ماند به پشت ابرهای تیره زندانی

رضا خورشیدی‌فرد

فتح نزدیک است وقتی مرد میدان حمزه باشد خصم خاموش است وقتی شیر غرّان حمزه باشد

بعد از این‌که دفن شد آن شب پیمبر در سکوت سُست شد ایمان مردم، مُرد باور در سکوت

ماییم و شکوهِ نصر ان‌شاء‌الله قدس است و شکستِ حصر ان‌شاء‌الله

همان قاتل که ویران ساخت اردوگاه قانا را همان غاصب که خونین کرد «صبرا و شتیلا» را

گشوده باغِ تاریخ از گلِ عبرت، بسی دفتر که هر برگ از تبِ خجلت، رُخی دارد چو شبنم، تر

ذلیل شد امیری‌اش، صغیر شد کبیری‌اش شکسته شد توهّمِ شکست‌ناپذیری‌اش

هنوز می‌شنوم هق‌هق صدایت را صدای آن نفس درد آشنایت را

عکس روی تو چو در آینۀ جام افتاد عارف از خندۀ می در طمع خام افتاد

شعله باش اما چنین بر آشیان خود مزن دود کن خود را ولی در دودمان خود مزن

شگفتا کرامات ماهی تمام چه ماهی که خورشید صبح است و شام

همه هست آرزویم که ببینم از تو رویی چه زیان تو را که من هم برسم به آرزویی

حقیقت مثل خورشید است در یک صبح بارانی نمی‌ماند به پشت ابرهای تیره زندانی

فتح نزدیک است وقتی مرد میدان حمزه باشد
خصم خاموش است وقتی شیر غرّان حمزه باشد

بعد از این‌که دفن شد آن شب پیمبر در سکوت
سُست شد ایمان مردم، مُرد باور در سکوت

ماییم و شکوهِ نصر ان‌شاء‌الله
قدس است و شکستِ حصر ان‌شاء‌الله

همان قاتل که ویران ساخت اردوگاه قانا را
همان غاصب که خونین کرد «صبرا و شتیلا» را

گشوده باغِ تاریخ از گلِ عبرت، بسی دفتر
که هر برگ از تبِ خجلت، رُخی دارد چو شبنم، تر

ذلیل شد امیری‌اش، صغیر شد کبیری‌اش
شکسته شد توهّمِ شکست‌ناپذیری‌اش

هنوز می‌شنوم هق‌هق صدایت را
صدای آن نفس درد آشنایت را

عکس روی تو چو در آینۀ جام افتاد
عارف از خندۀ می در طمع خام افتاد

شعله باش اما چنین بر آشیان خود مزن
دود کن خود را ولی در دودمان خود مزن

شگفتا کرامات ماهی تمام
چه ماهی که خورشید صبح است و شام

همه هست آرزویم که ببینم از تو رویی
چه زیان تو را که من هم برسم به آرزویی

حقیقت مثل خورشید است در یک صبح بارانی
نمی‌ماند به پشت ابرهای تیره زندانی