سیداکبر میرجعفری

سیداکبر میرجعفری سال ۱۳۴۸ در زواره از توابع اردستان اصفهان چشم به جهان گشود. او ۱۰ ساله بود که به همراه خانواده به قم مهاجرت کرد و از سال ۶۹ تا کنون ساکن تهران می‌باشد. او دارای مدرک کارشناسی‌ارشد زبان و ادبیات فارسی از دانشگاه تهران است. میرجعفری کارشناس دفتر تألیف و برنامه‌ریزی کتاب‌های درسی است و با مجلۀ شعر، روزنامۀ همشهری و روزنامۀ اطلاعات همکاری داشته است. اولین اثر منتشر شدۀ او کتاب «نقد و تحلیل شعر انقلاب» بود که در سال ۷۶ چاپ شد. وی برگزیده و داور بسیاری از کنگره‌ها و جشنواره‌های شعری بوده است. از آثار او می‌توان به «چند مجلس از دهۀ اول»، «امان‌نامه»، «حرفی از جنس زمان» و «پایان رنگ‌های جهان» اشاره کرد.

سیداکبر میرجعفری

آه ای مدینه، شهر رسول امین سلام مادر سلام، عطر گل یاسمین سلام

می‌گوید از شکستن سرو تناورش این شیرزن که مثل پدر، مثل مادرش...

سرخیِ شمشیر و سرنیزه تماشایی نبود شام غم‌های تو را لبخند فردایی نبود

ای کاش فراغتی فراهم می‌شد از وسعت دردهای تو کم می‌شد

خاکیان را از فلک، امید آسایش خطاست آسمان با این جلالت، گوی چوگان قضاست

چون آسمان کند کمر کینه استوار کشتی نوح بشکند از موجۀ بحار

اگر وطن به مقام رضا توانی کرد غبار حادثه را توتیا توانی کرد

سرم خاک کف پای حسین است دلم مجنون صحرای حسین است

کیست این زن، اینکه بر بالای منبر ایستاده در میان این همه شمشیر و خنجر ایستاده

ای یار ناگزیر که دل در هوای توست جان نیز اگر قبول کنی هم برای توست

دلا بكوش كه آیینۀ خدات كنند به خود بیایی و از دیگران جدات كنند

چشمه‌های خروشان تو را می‌شناسند موج‌های پریشان تو را می‌شناسند

آه ای مدینه، شهر رسول امین سلام
مادر سلام، عطر گل یاسمین سلام

می‌گوید از شکستن سرو تناورش
این شیرزن که مثل پدر، مثل مادرش...

سرخیِ شمشیر و سرنیزه تماشایی نبود
شام غم‌های تو را لبخند فردایی نبود

ای کاش فراغتی فراهم می‌شد
از وسعت دردهای تو کم می‌شد

خاکیان را از فلک، امید آسایش خطاست
آسمان با این جلالت، گوی چوگان قضاست

چون آسمان کند کمر کینه استوار
کشتی نوح بشکند از موجۀ بحار

اگر وطن به مقام رضا توانی کرد
غبار حادثه را توتیا توانی کرد

سرم خاک کف پای حسین است
دلم مجنون صحرای حسین است

کیست این زن، اینکه بر بالای منبر ایستاده
در میان این همه شمشیر و خنجر ایستاده

ای یار ناگزیر که دل در هوای توست
جان نیز اگر قبول کنی هم برای توست

دلا بكوش كه آیینۀ خدات كنند
به خود بیایی و از دیگران جدات كنند

چشمه‌های خروشان تو را می‌شناسند
موج‌های پریشان تو را می‌شناسند