سیداکبر میرجعفری

سیداکبر میرجعفری سال ۱۳۴۸ در زواره از توابع اردستان اصفهان چشم به جهان گشود. او ۱۰ ساله بود که به همراه خانواده به قم مهاجرت کرد و از سال ۶۹ تا کنون ساکن تهران می‌باشد. او دارای مدرک کارشناسی‌ارشد زبان و ادبیات فارسی از دانشگاه تهران است. میرجعفری کارشناس دفتر تألیف و برنامه‌ریزی کتاب‌های درسی است و با مجلۀ شعر، روزنامۀ همشهری و روزنامۀ اطلاعات همکاری داشته است. اولین اثر منتشر شدۀ او کتاب «نقد و تحلیل شعر انقلاب» بود که در سال ۷۶ چاپ شد. وی برگزیده و داور بسیاری از کنگره‌ها و جشنواره‌های شعری بوده است. از آثار او می‌توان به «چند مجلس از دهۀ اول»، «امان‌نامه»، «حرفی از جنس زمان» و «پایان رنگ‌های جهان» اشاره کرد.

سیداکبر میرجعفری

یاد تو آیینه و نام تو نور ذکر تو خیر است و کلام تو نور

چه جای شکوه که با آسمان قرار ندارم شکسته قفلِ قفس، جرأت فرار ندارم

تو با آن خسته‌حالی برنگشتی دگر از آن حوالی برنگشتی

امروز که خورشید سر از شرق برآورد از کعبۀ جان، قبلۀ هفتم خبر آورد

گسترده شد در این ولایت خوان هفتم روزی ایران می‌رسد از مشهد و قم

بختت بلند باد و بلندا ببینمت! ایرانِ من مباد که تنها ببینمت!

بهار پنجرۀ رؤیت خداوند است بهار فصل صمیمیت خداوند است

روی تو برده رونق ماه تمام را مجذوب کرده جلوهٔ تو خاص و عام را

دیر آمدم... دیر آمدم... در داشت می‌سوخت هیأت، میان «وای مادر» داشت می‌سوخت

اوصاف تو از ابتدا تا انتها نور آیینه‌ای، آیینه‌ای سر تا به پا نور

مالک رسیده است به آن خیمۀ سیاه تنها سه چار گام...نه... این گام آخر است!

عارفانى که از این رشته، سَرى یافته‌‏اند بى‏‌خبر گشته ز خود تا خبرى یافته‌‏اند

یاد تو آیینه و نام تو نور
ذکر تو خیر است و کلام تو نور

چه جای شکوه که با آسمان قرار ندارم
شکسته قفلِ قفس، جرأت فرار ندارم

تو با آن خسته‌حالی برنگشتی
دگر از آن حوالی برنگشتی

امروز که خورشید سر از شرق برآورد
از کعبۀ جان، قبلۀ هفتم خبر آورد

گسترده شد در این ولایت خوان هفتم
روزی ایران می‌رسد از مشهد و قم

بختت بلند باد و بلندا ببینمت!
ایرانِ من مباد که تنها ببینمت!

بهار پنجرۀ رؤیت خداوند است
بهار فصل صمیمیت خداوند است

روی تو برده رونق ماه تمام را
مجذوب کرده جلوهٔ تو خاص و عام را

دیر آمدم... دیر آمدم... در داشت می‌سوخت
هیأت، میان «وای مادر» داشت می‌سوخت

اوصاف تو از ابتدا تا انتها نور
آیینه‌ای، آیینه‌ای سر تا به پا نور

مالک رسیده است به آن خیمۀ سیاه
تنها سه چار گام...نه... این گام آخر است!

عارفانى که از این رشته، سَرى یافته‌‏اند
بى‏‌خبر گشته ز خود تا خبرى یافته‌‏اند