سیداکبر میرجعفری

سید اکبر میرجعفری در سال ۱۳۴۸ در زواره از توابع اردستان اصفهان چشم به جهان گشود. وی از سن ۱۰ سالگی به قم رفت و کودکی و نوجوانی در این شهر سپری کرد و از سال ۱۳۶۹ تاکنون ساکن تهران می‌باشد. از سال ۷۱ بود که اشعارش در مطبوعات چاپ شد. او دارای مدرک کارشناسی‌ارشد ادبیات فارسی از دانشگاه تهران است. میرجعفری کارشناس دفتر تألیف و برنامه‌ریزی کتاب‌های درسی است و با مجلۀ شعر، روزنامۀ همشهری و روزنامۀ اطلاعات همکاری داشته است. اولین اثر منتشرشدۀ او کتاب «نقد و تحلیل شعر انقلاب» بود که در سال ۷۶ چاپ شد. وی برگزیده و داور بسیاری از کنگره‌ها و جشنواره‌های شعری بوده است. از آثار او می‌توان به «چند مجلس از دهۀ اول»، «امان‌نامه»، «حرفی از جنس زمان»، «پایان رنگ‌های جهان» اشاره کرد.

سیداکبر میرجعفری

تو سرزمین مقدس تو باصفا بودی تو جلوه‌گاه مقامات انبیا بودی

نه از سر درد، سینه را چاک زدیم نه با دل خود، سری به افلاک زدیم

الهی به شور قیام حسین به فریاد سرخ و پیام حسین

«چرا تو ای شکسته‌دل! خدا خدا نمی‌کنی خدای چاره‌ساز را، چرا صدا نمی‌کنی»

لهیب ذوالفقارت بر تن گردن‌کشان مانده‌ست طنین خطبه‌هایت در گلوگاه زمان مانده‌ست

امشب که ماهِ آسمان پرتوفشان است با حُسن خود چشم و چراغ کهکشان است

ما سینه زدیم بی‌صدا باریدند از هرچه که دم زدیم، آن‌ها دیدند

جمعه برای غربت من روز دیگری‌ست با من عجیب دغدغۀ گریه‌آوری‌ست

مژده، ای دل که مسیحا نفسی می‌آید که ز انفاس خوشش بوی کسی می‌آید

آنچنان کز رفتن گل خار می‌ماند به جا از جوانی حسرت بسیار می‌ماند به جا

ای یار ناگزیر که دل در هوای توست جان نیز اگر قبول کنی هم برای توست

هوا بهاری شوقت، هوا بهاری توست خروش چلچله لبریز بی‌قراری توست

تو سرزمین مقدس تو باصفا بودی
تو جلوه‌گاه مقامات انبیا بودی

نه از سر درد، سینه را چاک زدیم
نه با دل خود، سری به افلاک زدیم

الهی به شور قیام حسین
به فریاد سرخ و پیام حسین

«چرا تو ای شکسته‌دل! خدا خدا نمی‌کنی
خدای چاره‌ساز را، چرا صدا نمی‌کنی»

لهیب ذوالفقارت بر تن گردن‌کشان مانده‌ست
طنین خطبه‌هایت در گلوگاه زمان مانده‌ست

امشب که ماهِ آسمان پرتوفشان است
با حُسن خود چشم و چراغ کهکشان است

ما سینه زدیم بی‌صدا باریدند
از هرچه که دم زدیم، آن‌ها دیدند

جمعه برای غربت من روز دیگری‌ست
با من عجیب دغدغۀ گریه‌آوری‌ست

مژده، ای دل که مسیحا نفسی می‌آید
که ز انفاس خوشش بوی کسی می‌آید

آنچنان کز رفتن گل خار می‌ماند به جا
از جوانی حسرت بسیار می‌ماند به جا

ای یار ناگزیر که دل در هوای توست
جان نیز اگر قبول کنی هم برای توست

هوا بهاری شوقت، هوا بهاری توست
خروش چلچله لبریز بی‌قراری توست