سیدضیاءالدین شفیعی

سیدضیاءالدین شفیعی ۱۰ اردیبهشت ۱۳۴۴ در مشهد متولد شد. بعد از پیروزی انقلاب اسلامی برای فعالیت تبلیغی به گیلان رفت و به مرور به حوزه‌های فرهنگی و هنری سوق پیدا کرد. وی دکترای زبان و ادبیات فارسی است و در حوزۀ شعر دفاع مقدس و ادبیات پایداری تلاش تحسین برانگیزی داشته است. شفیعی دارای نشان درجه یک هنر در حوزه شعر است. مسئولیت بررسی محتوای برنامه‌های صدا و سیما، مسئولیت اداره کل روابط عمومی حوزه هنری و مدیریت هنری شورای هماهنگی سازمان تبلیغات اسلامی ازجمله فعالیت‌های فرهنگی او است. وی بیش از ۵۰ عنوان کتاب در بخش‌های شعر، نثر، نقد و ترجمه منتشر کرده است. «رویای هشتم»، «سکوت آزاد است»، «بعد از سکوت» و «دودمان کافه سوخت» برخی از مجموعه اشعار او است.

سیدضیاءالدین شفیعی

شنیدم از لب باد صبا حسین حسین نوای ما، دم ما، شور ما، حسین حسین

گل کرده در ردیف غزل‌های ما حسین شوری غریب داده به این بیت‌ها حسین

رکاب آهسته آهسته ترک خورد و نگین افتاد پر از یاقوت شد عالم، سوار از روی زین افتاد

الهی اکبر از تو اصغر از تو به خون آغشتگانم یکسر از تو

با این‌که دم از خطبه و تفسیر زدم در لشکر ابن سعد شمشیر زدم

مانده پلک آسمان در گیر و دار واشدن شب بلندی می‌کند از وحشت رسوا شدن

در باغ دعا اگر بهار است از اوست هر شاخه اگر شکوفه‌بار است از اوست

خدایا! داد از این دل، داد از این دل که یک‌دم مو نگشتُم شاد از این دل

چشم دل باز کن که جان بینی آن‌چه نادیدنی‌ست آن بینی

دلِ آگاه ز تن فکر رهايی دارد از رفيقی که گران است جدايی دارد

به دریا رسیدم پس از جستجوها به دریای پهناور آرزوها

آنچنان کز رفتن گل خار می‌ماند به جا از جوانی حسرت بسیار می‌ماند به جا

شنیدم از لب باد صبا حسین حسین
نوای ما، دم ما، شور ما، حسین حسین

گل کرده در ردیف غزل‌های ما حسین
شوری غریب داده به این بیت‌ها حسین

رکاب آهسته آهسته ترک خورد و نگین افتاد
پر از یاقوت شد عالم، سوار از روی زین افتاد

الهی اکبر از تو اصغر از تو
به خون آغشتگانم یکسر از تو

با این‌که دم از خطبه و تفسیر زدم
در لشکر ابن سعد شمشیر زدم

مانده پلک آسمان در گیر و دار واشدن
شب بلندی می‌کند از وحشت رسوا شدن

در باغ دعا اگر بهار است از اوست
هر شاخه اگر شکوفه‌بار است از اوست

خدایا! داد از این دل، داد از این دل
که یک‌دم مو نگشتُم شاد از این دل

چشم دل باز کن که جان بینی
آن‌چه نادیدنی‌ست آن بینی

دلِ آگاه ز تن فکر رهايی دارد
از رفيقی که گران است جدايی دارد

به دریا رسیدم پس از جستجوها
به دریای پهناور آرزوها

آنچنان کز رفتن گل خار می‌ماند به جا
از جوانی حسرت بسیار می‌ماند به جا