مرتضی حیدری‌آل‌کثیر

مرتضی حیدری‌آل کثیر در ۵ اردیبهشت ۱۳۶۲ در روستای حُرّ از توابع شوش دانیال متولد شد. وی تحصیلات ابتدایی تا پایان متوسطه را در شوش گذراند و سپس در دانشگاه پیام نور شوشتر در رشتۀ زبان و ادبیات فارسی مدرک کارشناسی و کارشناسی‌ارشد را اخذ نمود. وی هم‌اکنون سرپرست اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی و دبیر شورای فرهنگ عمومی شهرستان شوش است. او در چندین جشنواره از جمله جشنواره بین‌المللی شعر فجر در بخش آیینی، بین‌المللی شعر نبوی مشهد، جشنواره سراسری شعر و داستان جوان حوزه هنری و کتاب سال دفاع مقدس برگزیده شده است. برگزاری کارگاه شعر و نقد شعر معاصر از جمله فعالیت‌های حیدری‌آل‌کثیر است. وی در زمینۀ سرود و نوحه هم فعالیت داشته و دارد. از آثارش می‌توان از «خورشید در عبای تو پیچیده است»، «دموع و دماء»، «سرفه خونین تفنگی در باد» و «اشاره» نام برد.

مرتضی حیدری‌آل‌کثیر

چشم وا کردی و آغوش خدا جای تو شد کعبه لبخند به لب، محو تماشای تو شد

آید نسیم از ره و مُشک تر آوَرَد عطر بهار از دمِ جان‌پرور آوَرَد

ای آن‌که حدیث تو شنفتن دارد گل با رخ خوب تو شکفتن دارد

سکه شدن و دو رو شدن آسان است آلودۀ رنگ و بو شدن آسان است

خورشید! بتاب و برکاتی بفرست ای ابر! ببار آب حیاتی بفرست

بگو چرا نشد امسال زائرت باشم قدم به جاده گذارم، مسافرت باشم

دلی كه خانۀ مولا شود حرم گردد كز احترام علی كعبه محترم گردد

کیست این زن، اینکه بر بالای منبر ایستاده در میان این همه شمشیر و خنجر ایستاده

دیر آمدم... دیر آمدم... در داشت می‌سوخت هیأت، میان «وای مادر» داشت می‌سوخت

جاده مانده‌ست و من و اين سر باقى مانده رمقی نيست در اين پيکر باقى مانده

مرا بنویس باران، تا ببارم یکی از داغداران... تا ببارم

همه هست آرزویم که ببینم از تو رویی چه زیان تو را که من هم برسم به آرزویی

چشم وا کردی و آغوش خدا جای تو شد
کعبه لبخند به لب، محو تماشای تو شد

آید نسیم از ره و مُشک تر آوَرَد
عطر بهار از دمِ جان‌پرور آوَرَد

ای آن‌که حدیث تو شنفتن دارد
گل با رخ خوب تو شکفتن دارد

سکه شدن و دو رو شدن آسان است
آلودۀ رنگ و بو شدن آسان است

خورشید! بتاب و برکاتی بفرست
ای ابر! ببار آب حیاتی بفرست

بگو چرا نشد امسال زائرت باشم
قدم به جاده گذارم، مسافرت باشم

دلی كه خانۀ مولا شود حرم گردد
كز احترام علی كعبه محترم گردد

کیست این زن، اینکه بر بالای منبر ایستاده
در میان این همه شمشیر و خنجر ایستاده

دیر آمدم... دیر آمدم... در داشت می‌سوخت
هیأت، میان «وای مادر» داشت می‌سوخت

جاده مانده‌ست و من و اين سر باقى مانده
رمقی نيست در اين پيکر باقى مانده

مرا بنویس باران، تا ببارم
یکی از داغداران... تا ببارم

همه هست آرزویم که ببینم از تو رویی
چه زیان تو را که من هم برسم به آرزویی