چون گنج، نهان کن غم پنهانی خویش
منما به کسی بی سر و سامانی خویش
الهی به مستان میخانه‌ات
به عقل‌آفرینان دیوانه‌ات
از «الف» اول امام از بعد پیغمبر علی‌ست
آمر امر الهی شاه دین‌پرور علی‌ست
شبی ابری شدم سجاده را با بغض وا کردم
به باران زلال چشم‌هایم اقتدا کردم
این شنیدم که چو آید به فغان طفل یتیم
افتد از نالۀ او زلزله بر عرش عظیم
عمری‌ست که دم‌به‌دم علی می‌گویم
در حال نشاط و غم علی می‌گویم
