پس از چندین و چندین سال آمد پیکرش تازه
نگاهش از طراوت خیس‌تر، بال و پرش تازه
بد نیست که از سکوت تن‌پوش کنی
غوغای زمانه را فراموش کنی
هرکس بمیرد پیش‌تر از مرگ
دیگر خیالش از دمِ جان‌کندنش تخت است
چقدر این روزهای سرد سخت است
و پیدا کردن همدرد سخت است
سپیداران نشانی سرخ دارند
همیشه آرمانی سرخ دارند
مردم که شهامت تو را می‌دیدند
خورشید رشادت تو را می‌دیدند
دست ابوسفیان کماکان در کمین است
اما جواب دوستان در آستین است
اگر به شوق تو این اشتیاق شکل گرفت
چه شد، چگونه، چرا این فراق شکل گرفت؟!...
روزی شعر من امشب دو برابر شده است
چون که سرگرم نگاه دو برادر شده است
سفر کردند سرداران عاشق
به روی شانۀ یاران عاشق
رها شد دست تو، امّا دل تو...
کنار ساحل دریا، دل تو...
دریاب از این همه پراکندگی‌ام
عمری‌ست که شرمندۀ این بندگی‌ام
جامعه، دوزخی از مردم افراطی بود
عقل، قربانی یک قوم خرافاتی بود
مرا از حلقۀ غم‌ها رها کن
مرا از بند ماتم‌ها رها کن
برای من دو چشم تر بگیرید
سراغ از یک دل پرپر بگیرید
سری بر شانۀ هم می‌گذاریم
دل خود را به غم‌ها می‌سپاریم
دلم رود است و دریا چشم‌هایم
فدای دست سقا چشم‌هایم
حسین و زینب تو هر دو تشنه
شب ماه و شب تو هر دو تشنه
چه ماهی! ماه از او بهتر نتابید
رها شد دست او، دیگر نتابید
هزاران چشمِ تر داریم از این دست
به دل خون جگر داریم از این دست
تو احساس مرا دریاب ای رود
لبم را تر نکن از آب ای رود
هم از درد و هم از غم می‌نویسم
هم از باران نم‌نم می‌نویسم
شکسته، ارغوانی می‌نویسم
به یاد لاله‌های بی‌سر باغ
شکفتن آرزوی کودکش بود
سپاهی روبه‌روی کودکش بود
من و دل، شیعۀ دردیم مولا!
بدون تو چه می‌کردیم مولا!
