من حال پس از سقوط را می‌فهمم
آشفته‌ام این خطوط را می‌فهمم
اگر مجال گریزت به خانه هم باشد
برای این‌که نمیرد حیات، می‌مانی
ای خون تو همچنان نگاهت گیرا
ای جانِ به عرش رفتۀ نامیرا
جانان همه رفتند، چرا جان نرود؟
این آیه به روی دستِ قرآن نرود؟
از سمت مدینه خبر آورد نسیمی
تا مژده دهد آمده مولود عظیمی
عمری به فکر مردمان شهر بودی
اما کسی حالا به فکر مادرت نیست
به دست شعله‌های شمع دادم دامن خود را
مگر ثابت کنم پروانه‌مسلک بودن خود را
از درد نبود اگر که از پا افتاد
هنگام وضو به یادِ زهرا افتاد
