شادی ندارد آنکه ندارد به دل غمی
آن را که نیست عالم غم، نیست عالمی
بیا که عزم به رفتن کنیم اگر مَردیم
بیا دوباره به شبهای کوفه برگردیم
چشمهایم را به روی هرکه جز تو بود بست
قطرۀ اشکی که با من بوده از روز الست
تا چند عمر در هوس و آرزو رود
ای کاش این نفس که بر آمد فرو رود
شراره میکشدم آتش از قلم در دست
بگو چگونه توان برد سوی دفتر دست؟
