لالۀ سرخی و از خون خودت، تر شدهای
بیسبب نیست که اینگونه معطر شدهای
تا در حریم امن ولا پا گذاشتهست
پا جای پای حضرت زهرا گذاشتهست
برخیز اگر اهل غم و دردی تو
باید که به اصل خویش برگردی تو
از غم دوست در این میکده فریاد کشم
دادرس نیست که در هجر رخش داد کشم
