الهی به مستان میخانهات
به عقلآفرینان دیوانهات
نوربخش يقين و تلقين اوست
هم جهانبان و هم جهانبين اوست
دین را حرمیست در خراسان
دشوار تو را به محشر آسان
بر دامن او، گردِ مدارا ننشست
سقّا، نفسی ز کار خود وا ننشست
ملکا ذکر تو گویم که تو پاکی و خدایی
نروم جز به همان ره که توأم راهنمایی
