به رگبارِ ستم بستند، در باغِ حرم «دین» را
به خون خویش آغشتند چندین مرغ آمین را
یاد تو گرفته قلب‌ها را در بر
ماییم و درود بر تو ای پیغمبر
علی را ذاتِ ایزد می‌شناسد
اَحد را درکِ احمد می‌شناسد
خورشید! بتاب و برکاتی بفرست
ای ابر! ببار آب حیاتی بفرست
بین غم آسمان و حسرت صحرا
ماه دمیده‌ست و رود غرق تماشا
پا گرفته در دلم، آتشی پنهان شده
بند بندم آتش و سینه آتش‌دان شده
به باران فکر کن... باران نیاز این بیابان است
ترک‌های لب این جاده از قحطی باران است
نه از لباس کهنه‌ات نه از سرت شناختم
تو را به بوی آشنای مادرت شناختم
ای چشمه‌های نور تو روشنگر دلم
ای دست آسمانی تو بر سر دلم
