او غربت آفتاب را حس میکرد
در حادثه، التهاب را حس میکرد
سال جدید زیر همین گنبد کبود
آغاز شد حکایتمان با یکی نبود
مهمان ضیافت خطر هیچ نداشت
آنگاه که میرفت سفر هیچ نداشت
خونین پَر و بالیم؛ خدایا! بپذیر
هرچند شکستهایم، ما را بپذیر
تشنهٔ عشقیم، آری، تشنه هم سر میدهیم
آبرویی قدر خون خود، به خنجر میدهیم
آیینه و آب، حاصل یاد شماست
آمیزۀ درد و داغ، همزاد شماست
به میدان میبرم از شوق سربازی، سر خود را
تو هم آماده کن ای عشق! کمکم خنجر خود را
