پیِ خورشید، شب تا صبح، در سوزِ مِه و باران
به گریه تاختیم از غرب تا شرق ارسباران
چه جای شکوه که با آسمان قرار ندارم
شکسته قفلِ قفس، جرأت فرار ندارم
خورشید! بتاب و برکاتی بفرست
ای ابر! ببار آب حیاتی بفرست
خدا در شورِ بزمش، از عسل پر کرد جامت را
که شیرین‌تر کند در لحظه‌های تشنه کامت را
به باران فکر کن... باران نیاز این بیابان است
ترک‌های لب این جاده از قحطی باران است
و کاش مرد غزل‌خوان شهر برگردد
به زیر بارش باران شهر برگردد
سکوت سرمه‌ای سد می‌کند راه صدایم را
بخوان از چشم‌هایم قطره‌قطره حرف‌هایم را
این چندمین نامه‌ست بابا می‌نویسم؟
هر چند یادت نیست امّا می‌نویسم
نه از لباس کهنه‌ات نه از سرت شناختم
تو را به بوی آشنای مادرت شناختم
ای شوق پابرهنه که نامت مسافر است
این تاول است در کف پا یا جواهر است
