تو خورشیدی و بی‌شک دیدنت از دور آسان است
ولی ادارک نور آیا برای کور آسان است؟
نگاهم مملو از آیینه شد، لبریز باور شد
دو چشم محو در آیینه‌هایت، ناگهان تر شد
میان هجمۀ غم‌ها اگر پناه ندارد
حسین هست نمی‌گویم او سپاه ندارد
ای بهانۀ عزیز!
فرصت دوباره‌ام!
پر کشیده‌ام، چه خوب!
می‌پرم به این‌طرف، به آن طرف
دشت
گام‌های جابر و عطیّه را
قندیل و شمعدان و چراغان
آیینه و بلور و کبوتر
حس می‌شود همواره عطر ربنا از تو
آکنده شد زندان هارون از خدا از تو
سکه‌ها ایمانشان را برد، بیعت‌ها شکست
یک به یک سردارها رفتند قیمت‌ها شکست
ای نسیم صبحدم که از کنار ما عبور می‌کنی
زودتر اگر رسیدی و
آفتاب، پشت ابرهاست
در میانه‌های راه
خراب جرعه‌ای از تشنگی سبوی من است
که بی‌قرارِ شبیهت شدن گلوی من است
به ظاهر زائرم اما زیارت را نمی‌فهمم
من بیچاره لطف آشکارت را نمی‌فهمم
کوه آهسته گام برمی‌داشت
پیکر آفتاب بر دوشش
پل، بهانه‌ای معلّق است
تا به اتّفاق هم از آن گذر کنیم
بارها از سفره‌اش با اینکه نان برداشتند
روز تشییع تنش تیر و کمان برداشتند
جاده مانده‌ست و من و اين سر باقى مانده
رمقی نيست در اين پيکر باقى مانده
می‌شود بر شانۀ لطفت پریشان گریه کرد
پابرهنه سویت آمد مثل باران گریه کرد
