ای بحر! ببین خشکی آن لب‌ها را
ای آب! در آتش منشان سقا را
پیشانی‌ات
از میان دیوار می‌درخشد
آن‌که با مرگِ خود احیای فضیلت می‌خواست
زندگی را همه در سایۀ عزّت می‌خواست
به گونۀ ماه
نامت زبانزد آسمان‌ها بود
نشان در بی‌نشانی‌هاست، پس عاشق نشان دارد
شهید عشق هر کس شد مکانی لامکان دارد
الا رفتنت آیۀ ماندن ما
که پیچیده عطر تو در گلشن ما
