ای کاش که در بند نگاهش باشیم
دل‌سوختۀ آتش آهش باشیم
او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
ما گرم نماز با دلی آسوده
او خفته به خاکِ جبهه خون‌آلوده
ز هرچه بر سر من می‌رود چه تدبیرم
که در کمند قضا پای‌بند تقدیرم
...ای صبح را ز آتش مهر تو سینه گرم
وی شام را ز دودۀ قهر تو دل چو غار
ای به سزا لایق حمد و ثنا
ذات تو پاک از صفت ناسزا
از ابتدای کار جهان تا به انتها
دیباچه‌ای نبود و نباشد بِه از دعا
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
