شدهست خیره به جاده دو چشم تار مدینه
به پیشوازی تنهاترین سوار مدینه
این اشکهای داغ را ساده نبینید
بَر دادن این باغ را ساده نبینید
هنگام سپیده بود وقتی میرفت
از عشق چه دیده بود وقتی میرفت؟
بیتاب دوست بودی و پروا نداشتی
در دل به غیر دوست تمنا نداشتی
