کمر بر استقامت بسته زینب
که یک‌دم هم ز پا ننشسته زینب
تا که نامت بر زبان آمد زبان آتش گرفت
سوختم، چندان که مغز استخوان آتش گرفت
نوای کاروانت را شنیدم
دوباره سوی تو با سر دویدم
از چارسو راه مرا بستند
از چارسو چاه است و گمراهی
و انسان هرچه ایمان داشت پای آب و نان گم شد
زمین با پنج نوبت سجده در هفت آسمان گم شد
بیاور با خودت نور خدا را
تجلی‌های مصباح الهدی را
ای یکه‌سوار شرف، ای مردتر از مرد!
بالایی من! روح تو در خاک چه می‌کرد؟
بی‌تاب دوست بودی و پروا نداشتی
در دل به غیر دوست تمنا نداشتی
در کوله‌بار غربتم یک دل
از روزهای واپسین مانده‌ست
