از شبنم اشک گونه‌هامان تر بود
تشییع جنازۀ گلی پرپر بود
چنان به چلّه نشستیم سوگ صحرا را
که جز به گریه ندیدند دیدۀ ما را
عمری به اسارت تو بودم ای مرگ
لرزان ز اشارت تو بودم ای مرگ
تو مثل کوی بن‌بستی، دل من!
تهیدستی، تهیدستی، دل من!
صحرا میان حلقۀ آتش اسیر بود
اُتراق، در کویر عطش ناگزیر بود
شب بود و بارگاه تو چون خرمنی ز نور
می‌ریخت در نگاه زمین آبشار طور
آهنگ سفر کرد به فرمان حسین
در کوچۀ کوفه شد غزل‌خوان حسین
سخت است چنان داغ عزیزان به جگرها
کز هیبت آن می‌شکند کوه، کمرها
چو بر آیینۀ خورشید می‌شد بغض شب پیدا
به نبض سینۀ مهتاب دیدم تاب و تب پیدا
وقتی تو نیستی، نه هست‌های ما
چونان که بایدند، نه بایدها...
ز عمق حنجره بر بام شب اذان می‌گفت
حدیث درد زمین را به آسمان می‌گفت
طلوع می‌کند آن آفتاب پنهانی
ز سمت مشرق جغرافیای عرفانی
شنیدن خبر مرگ باغ دشوار است
ز باغ لاله خبرهای داغ بسیار است
پرواز بی‌کرانه کشتی‌ها
در ارتفاع ابر تماشایی‌ست
ما را به حال خود بگذارید و بگذرید
از خیل رفتگان بشمارید و بگذرید
رفتی تو و داد از دل دنیا برخاست
از پای نشست هرکه از جا برخاست
تا بر بسیط سبز چمن پا گذاشته‌ست
دستش بهار را به تماشا گذاشته‌ست
جلوۀ روی تو در آینه تا پیدا شد
عشق، بی‌حُسن تو در خاطره، ناپیدا شد
در باغ دعا اگر بهار است از اوست
هر شاخه اگر شکوفه‌بار است از اوست
در چاه عدم دو هم‌قدم افتادند
با هم به سیه‌چال ستم افتادند
این روزها که می‌گذرد، هر روز
احساس می‌کنم که کسی در باد...
خوش باد نوایی که تواَش نغمه‌زن آیی!
صد سینه صدف داری اگر در سخن آیی!
این جزر و مدِ چیست که تا ماه می‌رود؟
دریای درد کیست که در چاه می‌رود؟
دسته‌گلها دسته‌دسته می‌روند از یادها
گریه كن، ای آسمان! در مرگ توفان‌زادها
آشفته كن ای غم، دل طوفانی ما را
انكار كن ای كفر، مسلمانی ما را
