وانهاده‌ست به میدان بدنش را این بار
همره خویش نبرده‌ست تنش را این بار
می‌رسم خسته می‌رسم غمگین
گرد غربت نشسته بر دوشم
با اشک تو رودها درآمیخته‌اند
از شور تو محشری بر انگیخته‌اند
به دست غیر مبادا امیدواری ما
نیامده‌ست به جز ما کسی به یاری ما
من و این داغ در تکرار مانده
من و این آتش بیدار مانده
