دیدیم میانِ سبزه‌ها رنگ تو را
در جاریِ جویبار، آهنگِ تو را
این ابر پُر از بهار مهمانِ شماست
صبح آمده و نسیم، دربانِ شماست
در لشکر تو قحطیِ ایمان شده بود
دین دادن و زر گرفتن آسان شده بود
با دیدن تو به اشتباه افتادند
آن‌ها که سوی فرات راه افتادند
او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
ای ساقی سرمست ز پا افتاده
دنبال لبت آب بقا افتاده
آه کوفه چقدر تاریک است
ماه دیگر کنار چاه نرفت
سجادۀ خویش را که وا می‌کردی
تا آخر شب خدا خدا می‌کردی
بیمار کربلا، به تن از تب، توان نداشت
تاب تن از کجا، که توان بر فغان نداشت
یک لحظه شدیم خیره تا در چشمت
دیدیم تمام درد را در چشمت
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
لحظهٔ سخت امتحان شده بود
چقَدَر خوب امتحان دادی
ای دل به مهر داده به حق! دل، سرای تو
وی جان به عدل کرده فدا! جان، فدای تو
اين ماه، ماهِ ماتم سبط پيمبر است؟
يا ماه سربلندى فرزند حيدر است؟
