پیِ خورشید، شب تا صبح، در سوزِ مِه و باران
به گریه تاختیم از غرب تا شرق ارسباران
پشیمانم که راه چاره بر روی شما بستم
سراپا حیرتم! از خویش میپرسم چرا بستم؟
چه جای شکوه که با آسمان قرار ندارم
شکسته قفلِ قفس، جرأت فرار ندارم
دلم امشب گدای سامرّاست
از تو غیر از تو را نخواهم خواست
تا حضور تو، دلِ خسته مسافر شده است
توشه برداشته از گریه و زائر شده است
خدا در شورِ بزمش، از عسل پر کرد جامت را
که شیرینتر کند در لحظههای تشنه کامت را
دریای عطش، لبان پر گوهر تو
گلزخم هزار خنجر و حنجر تو
سکوت سرمهای سد میکند راه صدایم را
بخوان از چشمهایم قطرهقطره حرفهایم را
همپای خطر همسفر زینب بود
همراز نماز سحر زینب بود
ای شوق پابرهنه که نامت مسافر است
این تاول است در کف پا یا جواهر است
تا لوح فلق، نقش به نام تو گرفت
خورشید، فروغ از پیام تو گرفت