همان‌طور که در روایات اهل‌بیت(ع) تاکید فراوانی شده است، گریه بر مصائب سیدالشهدا(ع) از فضیلت و اجر بی‌مثالی برخوردار است. امّا آن‌گونه که در سیرۀ معصومین(ع) شاهدیم، والاتر این است که این اشک مقدمه‌ای باشد برای بیان معارف ماندگار عاشورا.
چگونه ممکن است در محفل عزای امامی که برای بیان حقایق و احیای اسلام ناب محمدی(ص) قیام کرد و در این راه به شهادت رسید، تنها به ذکر مصائب او اکتفا کرد و سخنی از اهداف والای قیامش به میان نیاورد؟! اگر می‌خواهیم جامعه‌ای حسینی و عزتمند داشته باشیم و می‌خواهیم جوانان ما به پیشوای یگانۀ عالم حضرت اباعبدالله‌الحسين(ع) اقتدا کنند، آیا لازمۀ آن، شناخت این شخصیت بی‌همتا نیست؟
آن کشته که دین زنده ز نامش باشد
پاینده نماز از قیامش باشد
فرض است بر او گریه، ولی برتر از آن
سرمشق گرفتن از مرامش باشد
سیدرضا مؤید
کتاب «خون تو پایان نداشت» در آینۀ اشعار خود، فرازی از شعر شکوهمند و عزتمند عاشورا را به تماشا گذاشته است.