تو کیستی که در اندیشۀ رسول خدایی
فروغ چشم حبیبی و چلچراغ هدایی
هنوز قبلۀ دل‌ها نبود کعبه که دیدند
تو محو قبلۀ عشق و وفا، تو قبله‌نمایی
تو سر به خاک قدوم یتیم آمنه سودی
تو دل به مهر نبوت سپرده‌ای، چه وفایی!
تو در کمند تولای اهل‌بیت اسیری
تو «حمزه» هستی و از هر چه هست و نیست رهایی
فروغ معرفت از اهل‌بیت نور گرفتی
تو انعکاس تمام و کمال آینه‌هایی
تو در عقیدۀ خود شاهباز اوج یقینی
تو جان نثار نبی در کمال صدق و صفایی
تو روز بدر درخشیده‌ای چو بدر به میدان
الا که شیر رسول خدا و شیر خدایی
تو روز معرکه بخشیدی آبرو به شجاعت
تو داده‌ای به شهامت شکوه و قدر و بهایی
شهادت تو چنان آتشی به جانِ جهان زد
که در «نبرد اُحُد» آفرید کرب‌وبلایی
برای آن که نبیند «صَفیه» لالۀ پرپر
فکند سایه به رویت چه دستی و چه عبایی!
سزد که خاک تو تسبیح دست فاطمه باشد
چرا که گفت پیمبر تو «سید‌الشهدایی»
ردیف می‌شود آهنگِ رفتنِ به مدینه
اگر تو یاد کنی از شکستگان به دعایی