آه از دمی که در حرم عترت خلیل
برخاست از درای شتر بانگِ الرّحیل
تا آسمانت را کمی در بر بگیرد
یک شهر باید عشق را از سر بگیرد
هجده بهار رفت زمین شرمسار توست
آری زمین که هستی او وامدار توست
اینک زمان، زمان غزلخوانی من است
بیتیست این دو خط که به پیشانی من است