حُسنِ یوسف رفتی اما یاسمن برگشتهای!
سرو سبزم از چه رو خونین کفن برگشتهای؟
وقتی كه شكستهدل دعا میكردی
سجادۀ سبز شكر، وا میكردی
تا آسمانت را کمی در بر بگیرد
یک شهر باید عشق را از سر بگیرد
برداشت به امیّد تو ساک سفرش را
ناگفتهترین خاطرۀ دور و برش را
اگرچه در شب دلتنگی من صبح آهی نیست
ولی تا کوچههای شرقی «العفو» راهی نیست
هجده بهار رفت زمین شرمسار توست
آری زمین که هستی او وامدار توست