تنت از تاول جانسوز شهادت پر بود
سینهات از عطش سرخ زیارت پر بود
میگریم از غمی که فزونتر ز عالَم است
گر نعره برکشم ز گلوی فلک، کم است
درختان را دوست میدارم
که به احترام تو قیام کردهاند
چو موج از سفر ماهتاب میآید
از آب و آینه و آفتاب میآید
حق میشود انکار و من انگار نه انگار
منصور سرِ دار و من انگار نه انگار
اذانی تازه کرده در سرم حسّ ترنم را
ندای ربّنا را، اشک در حال تبسم را