مه و خورشید تابیدهست در دست
و صد دریا زلالی هست در دست
هستی ندیده است به خود ماتم اینچنین
کی سایهای شد از سر عالم کم اینچنین؟
برای لحظۀ موعود بیقرار نبودم
چنانکه باید و شاید در انتظار نبودم
کسی مانند تو شبها به قبرستان نمیآید
بدون چتر، تنها، موقع باران نمیآید
این جاده که بیعبور باقی مانده
راهیست که سمت نور باقی مانده
یک دفتر خون، شهادتین آوردند
از خندق و خیبر و حنین آوردند
از هالۀ انتظار، خواهد آمد
بر خورشیدی سوار خواهد آمد
پس از قرنها فاصله تا علی
نشستهست در خانه تنها، علی
بشکستهدلی، شکسته میخواند نماز
در سلسله، دستبسته میخواند نماز
عصمت بخشیده نام او دختر را
زینت بخشیده شأن او همسر را
معنای شکوهِ در قیام است حبیب
پا منبری چند امام است حبیب
هرچند نفس نمانده تا برگردیم
با این دل منتظر، کجا برگردیم؟