هنگام سپیده بود وقتی میرفت
از عشق چه دیده بود وقتی میرفت؟
در سکوتی لبالب از فریاد گوشه چشمی به آسمان دارد
یک بغل بغض و تاول و ترکش، یک بغل بغض بیکران دارد
آتشفشان زخم منم، داغ دیدهام
خاکسترم، بهار به آتش کشیدهام
هر دم از دامن ره، نوسفری میآمد
ولی این بار دگرگون خبری میآمد