با کعبه وداع آخرین بود و حسین
چون اهل حرم، کعبه غمین بود و حسین
دلی كه خانۀ مولا شود حرم گردد
كز احترام علی كعبه محترم گردد
آتش چقدر رنگ پریدهست در تنور
امشب مگر سپیده دمیدهست در تنور؟
آگه چو شد از حالت بیماری او
دامن به کمر بست پیِ یاری او
چون دید فراز نی سرش را خورشید
بر خاک تن مطهرّش را خورشید
دلی که الفت دیرینه با بلا دارد
همیشه دست در آغوشِ اِبتلا دارد