بادها هم پیاده آمدهاند که ببوسند خاک پایت را
آسمان هدیه میدهد به زمین، عطر آن پرچم رهایت را
میروی دریا دل من! دست خالی برنگردی
از میان دردها با بیخیالی برنگردی
بار بر بستهای ای دل، به سلامت سفرت
میبری قافلۀ اشک مرا پشت سرت
اجل چون سایهای دور و برش بود
و شمشیر بلا روی سرش بود
جبریل مکرر این صلا را سر داد
بلّغ، بلّغ... ندا به پیغمبر داد