اگر مجال گریزت به خانه هم باشد
برای اینکه نمیرد حیات، میمانی
رخصت بده از داغ شقایق بنویسم
از بغض گلوگیر دقایق بنویسم
عمری به فکر مردمان شهر بودی
اما کسی حالا به فکر مادرت نیست
شادی ندارد آنکه ندارد به دل غمی
آن را که نیست عالم غم، نیست عالمی
به دست شعلههای شمع دادم دامن خود را
مگر ثابت کنم پروانهمسلک بودن خود را
سرت بر نیزه خواهد رفت در اوج پریشانی
عروجت را گواهی میدهد این سِیْر عرفانی
تا چند عمر در هوس و آرزو رود
ای کاش این نفس که بر آمد فرو رود