به روز مرگ چو تابوت من روان باشد
گمان مبر که مرا دردِ این جهان باشد
ز رویت نه تنها جهان آفریدند
به دنبال تو کهکشان آفریدند...
گوش کن گوش، صدای نفسی میآید
مَشک بر دوش، از آن دور، کسی میآید
برخاستم از خواب اما باورم نیست
همسنگرم! همسنگرم! همسنگرم! نیست
آن کس که تو را شناخت جان را چه کند؟
فرزند و عیال و خانمان را چه کند؟
ای خدا این وصل را هجران مکن
سرخوشان وصل را نالان مکن...
ای خفته شب تیره هنگام دعا آمد
وی نفس جفا پیشه هنگام وفا آمد
آبی برای رفع عطش، در گلو نریخت
جان داد تشنهکام و به خاک آبرو نریخت
روزها فكر من این است و همه شب سخنم
كه چرا غافل از احوال دل خویشتنم