تو را کشتند آنها که کلامت را نفهمیدند
خودت سیرابشان کردی مرامت را نفهمیدند
به نام خداوند جان و خرد
کز این برتر اندیشه برنگذرد
ندیدم چون محبتهای مادر
فدای شأن بیهمتای مادر
فرو میخورد بغض در گلو را
عقب میزد پَرِ هر چه پتو را
وضو گرفتهام از بهت ماجرا بنویسم
قلم به خون زدهام تا كه از منا بنویسم