عارف وسط خطابۀ توحیدش
زاهد بعد از نماز پرتردیدش
نه از جرم و عقاب خود میترسم
نه از کمیِ ثواب خود میترسم
نه از سر درد، سینه را چاک زدیم
نه با دل خود، سری به افلاک زدیم
گفتند به من که از سفر میآیی
من منتظرم، بگو اگر میآیی
گوش کن گوش، صدای نفسی میآید
مَشک بر دوش، از آن دور، کسی میآید
کوچههامان پر از سیاهی بود
شهر را از عزا درآوردند
بیخواب پی همنفسی میگردد
بیتاب پی دادرسی میگردد
یگانهای و نداری شبیه و مانندی
که بیبدیلترین جلوۀ خداوندی
حی علی الفلاح که گل کرده بعثتش
باید نماز بست نمازی به قامتش