پس از چندین و چندین سال آمد پیکرش تازه
نگاهش از طراوت خیستر، بال و پرش تازه
بد نیست که از سکوت تنپوش کنی
غوغای زمانه را فراموش کنی
هرکس بمیرد پیشتر از مرگ
دیگر خیالش از دمِ جانکندنش تخت است
مردم که شهامت تو را میدیدند
خورشید رشادت تو را میدیدند
گفتند به من که از سفر میآیی
من منتظرم، بگو اگر میآیی
اگر به شوق تو این اشتیاق شکل گرفت
چه شد، چگونه، چرا این فراق شکل گرفت؟!...
کوچههامان پر از سیاهی بود
شهر را از عزا درآوردند
دریاب از این همه پراکندگیام
عمریست که شرمندۀ این بندگیام
حی علی الفلاح که گل کرده بعثتش
باید نماز بست نمازی به قامتش