پشیمانم که راه چاره بر روی شما بستم
سراپا حیرتم! از خویش میپرسم چرا بستم؟
قصد کجا کرده یل بوتراب؟
خُود و سپر بسته چرا آفتاب؟
دلم امشب گدای سامرّاست
از تو غیر از تو را نخواهم خواست
تا حضور تو، دلِ خسته مسافر شده است
توشه برداشته از گریه و زائر شده است
ای کاش مردم از تو حاجت میگرفتند
از حالت چشمت بشارت میگرفتند
همپای خطر همسفر زینب بود
همراز نماز سحر زینب بود
گرچه تا غارت این باغ نماندهست بسی
بوی گل میرسد از خیمۀ خاموش کسی
تو را در کجا، در کجا دیده بودم؟
تو را شاید آن دورها دیده بودم...
میخواست که او برهنهپا برگردد
شرمنده، شکسته، بیصدا برگردد
پیغمبر درد بود و همدرد نداشت
از کوفه بهجز خاطرهای سرد نداشت