خدا در شورِ بزمش، از عسل پر کرد جامت را
که شیرینتر کند در لحظههای تشنه کامت را
لطفی که کرده است خجل بارها مرا
بردهست تا دیار گرفتارها مرا
این کیست به شوق یک نگاه آمده است
در خلوت شب به بزم آه آمده است
بیتاب دوست بودی و پروا نداشتی
در دل به غیر دوست تمنا نداشتی