چگونه جمع کند پارههای جانش را؟
به خیمهها برساند تن جوانش را
چه آتشیست که در حرف حرف آب نشسته
که روضه خوانده که بر گونهها گلاب نشسته؟
روزی که ز دریای لبش دُر میرفت
نهر کلماتش از عطش پُر میرفت
خدا در شورِ بزمش، از عسل پر کرد جامت را
که شیرینتر کند در لحظههای تشنه کامت را
آن جمله چو بر زبان مولا جوشید
از نای زمانه نعرهٔ «لا» جوشید