پیراهن سپید ستاره سیاه بود
تابوت شب روان و بر آن نعش ماه بود
پشت غزل شکست و قلم شد عصای او
هر جا که رفت، رفت قلم پا به پای او...
تو قلّهنشین بام خوبیهایی
تنها نه نشان که نام خوبیهایی
با توام ای دشت بیپایان سوار ما چه شد
یکّهتاز جادههای انتظار ما چه شد
فریاد اگرچه در تو پنهان بودهست
خورشید تکلّمت فروزان بودهست
ازل برای ابد ملک لایزالش بود
چه فرق میکند آخر، که چند سالش بود