ای بحر! ببین خشکی آن لبها را
ای آب! در آتش منشان سقا را
او آفتاب روشن و صادق بود
گِردش پر از ستارۀ عاشق بود
آنکه با مرگِ خود احیای فضیلت میخواست
زندگی را همه در سایۀ عزّت میخواست
ای رهنمای گم شدگان اِهْدِنَا الصِّراط
وی نور چشم راهروان اِهْدِنَا الصِّراط
در دل شب خبر از عالم جانم کردند
خبری آمد و از بیخبرانم کردند
عاشقی در بندگیها سربهراهم کرده است
بینیاز از بندگان، لطف الاهم کرده است
پرتوی از مهر رویت در جهان انداختی
آتشی در خرمن شوریدگان انداختی
گفتم به گل عارض تو کار ندارد؛
دیدم که حیایی شررِ نار ندارد
خم ابروی تو محراب رکوع است و سجودم
بیخيال تو نباشد نه قيامم نه قعودم
تا به کی از سخن عشق گریزان باشم؟
از تو ننویسم و هربار پشیمان باشم؟
ز هرچه غير يار اَسْتغفرالله
ز بودِ مستعار استغفرالله