ای کاش فراغتی فراهم میشد
از وسعت دردهای تو کم میشد
هر نسیمی خسته از کویت خبر میآورد
چشم تر میآورد، خونِ جگر میآورد
در وسعت شب سپیدهای آه کشید
خورشید به خون تپیدهای آه کشید
نه فقط سرو، در این باغِ تناور دیده
لالهها دیده ولیکن همه پرپر دیده
آدم در این کرانه دلش جای دیگریست
این خاک، کربلای معلای دیگریست
چشمهها جوشید و جاری گشت دریا در غدیر
باغ عشق و آرزوها شد شکوفا در غدیر
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
کنج اتاقم از تب و تاب دعا پر است
دستانم از «کذالک» از «ربنا» پر است