لطفی که کرده است خجل بارها مرا
بردهست تا دیار گرفتارها مرا
ای یکهسوار شرف، ای مردتر از مرد!
بالایی من! روح تو در خاک چه میکرد؟
نشسته سایهای از آفتاب بر رویش
به روی شانهٔ طوفان رهاست گیسویش
همچون نسیم صبح و سحرگاه میرود
هرکس میان صحن حرم راه میرود