او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
چه گویمت که چها کرد در نبرد، حسین؟
فقط خداست که داند چه‌کار کرد حسین
به روزگار سیاهی که شب حصار نداشت
جهان جزیرۀ سبزی در اختیار نداشت
ای عشق! ای پدیدۀ صنع خدا! علی!
ای دست پرصلابت خیبرگشا! علی!
قریه در قریه پریشان شده عطر خبرش
نافۀ چادر گلدار تو با مُشک تَرَش
نه لاله بوی خوش مستی از سبوی تو دارد،
هزار کاسه از این باغ رو به سوی تو دارد
ای خانۀ دوست! منزل میلادت
در خاطرۀ زمانه عدل و دادت
وقتی به نماز صبح آخر برخاست
فریاد ز مسجد و ز منبر برخاست
ز اشک، دامن من رشک آسمان بوده‌ست
پر از ستاره چو دامان کهکشان بوده‌ست
در مأذنه گلبانگ اذان پیدا شد
آثار بهار بی‌خزان پیدا شد
این روزها چقدر شبیه ابوذرند
با سال‌های غربت مولا برادرند
پس از قرن‌ها فاصله تا علی
نشسته‌ست در خانه تنها، علی
یک روز که پیغمبر، از گرمیِ تابستان
همراه علی می‌رفت، در سایۀ نخلستان
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
یک پرده در سکوت شکستم، صدا شدم
رفتم دعای ندبه بخوانم، دعا شدم
دریای عطش، لبان پر گوهر تو
گل‌زخم هزار خنجر و حنجر تو
