صائب تبریزی قصیدۀ محکم و زیبایی در مدح امام رضا(علیه‌السلام) دارد که هفتاد و دو بیت است. در نوزده بیت ابتدایی این قصیده که تغزل شعر محسوب می‌شود، صائب با استفاده از مضمون انگور که از نمادهای شعر رضوی است، به مذمت شراب‌خواری پرداخته و در بیت تخلص یعنی بیتی که شعر را از تغزل خلاصی می‌بخشد و به مدح می‌رساند، اشاره کرده است که در مذمت شراب همین بس که انگور، سبب قتل امام رضا(علیه‌السلام) بوده است. یعنی با غنیمت دانستن فرصت و استفاده از محبت مخاطبانش نسبت به اهل‌بیت آن‌ها را از یک گناه برحذر می‌دارد.
غلامرضا سازگار نیز در مثنوی بلندی، شعر فاخری در دعوت به نماز با استفاده از محبت مخاطبانش به سیدالشهدا(علیه‌السلام) ارائه داده است.
رسالت‌مندی شاعر نسبت به موضوعات مورد نیاز جامعه و امر به معروف و نهی از منکر، متأسفانه در شعر امروز هیأت چندان مشهود نیست؛ حال آن‌که در میراث ادبی ما سابقۀ درخشانی دارد و اتفاقاً مناسب‌ترین جا برای ارائۀ اشعاری از این دست، می‌توانند هیآت مذهبی باشند. شاعر هیأت می‌تواند با هنر خود و بدون آن‌که شعرش وارد مرز شعار شود و بدون آن‌که از مدح و مرثیه کم بگذارد؛ مخاطبان خود را از خطرات اجتماعی و گناهان رایج بیم دهد.
این که چرا اشعار بلندی از قبیل قصیده و مثنوی‌های پرشور کم‌کم تریبون خود را در هیآت از دست داده‌اند و این که با چه چیزی جای خود را عوض کرده‌اند قابل تأمل و بررسی است.

برگرفته از: سایت آیات غمزه